چرا سینماگران شریف ایران طی سه ماه سه نامه خطاب به رئیس جمهور ارسال کردند؟
اهالی سینما در طول سه ماه، سه نامه به رئیس جمهور ارسال کردند اما چرا وضعیت اینقدر پیچیده شده که سینماگران برای طرح درخواست‌هایشان مستقیماً به حسن روحانی نامه‌نگاری می‌کنند و درخواست‌هایشان را از شخص رئیس جمهور در قالب نامه‌های سرگشاده مطرح می‌نمایند و از دستیابی به خواسته‌هایشان در ساختارهای رسمی دولت و مدیران میانی و ارشد دولت به کلی ناامید شده‌اند؟
به گزارش «تابناک»؛ سینماگران از 6 اسفند 1395 تا 9 خرداد مجموعاً سه نامه به حسن روحانی رئیس دولت دوازدهم ارسال کرده‌اند. نخستین نامه را 120 تن از سینماگران برجسته خطاب به روحانی نوشته بودند و پس از آنکه مدیران سازمان سینمایی، مانع از اکران فیلم «عصبانی نیستم» ـ با وجود اصلاحات فراوان و کسب چندین بار پروانه نمایش ـ شدند، 120 سینماگر مطرح ایران در نامه‌اى به رئیس‌جمهور، خواستار نمایش فیلم «عصبانى نیستم!»، ساخته رضا درمیشیان و احترام سازمان سینمایى به مجوز پروانه نمایش شدند و از رفتار مدیران وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در جلوگیری از نمایش این فیلم سینمایی انتقاد کردند.
در متن این نامه آمده بود: «همان گونه که مستحضرید فیلم سینمایى "عصبانى نیستم!" ساخته آقاى رضا درمیشیان پس از دریافت پنج پروانه نمایش و اعمال سانسورهاى مختلف و حتى تائید کمیته بازبینى آثار توقیفى و تضمین کتبى مدیران این بار به بهانه اعمال سانسورهاى جدید مطابق نظر وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامى شما از نمایشش جلوگیرى به عمل آمده است.از آنجا که بى‌اعتبار شدن پروانه نمایش و سانسورهاى چندباره موجب بوجود آمدن فضاى ناامنى در عرصه سینما و تضیع حقوق هنرمندان مى‌شود، ما سینماگران خواهشمندیم دستور مساعد جهت نمایش عمومى عصبانى نیستم! صادر شود.»
سپس کانون کارگردانان سینمای ایران در نامه‌ای خطاب به رئیس جمهور، خواستار رفع ممنوع الخروجی جعفر پناهی شدند. در متن نامه کارگردان‌های سینمای ایران خطاب به رئیس جمهور تاکید شده بود: «با توجه به انتخاب فیلم سینمایی سه رخ ساخته آقای جعفر پناهى (عضو كانون كارگردانان سينماى ايران) در بخش اصلی هفتاد و يكمين دوره از فستيوال فیلم كن، خواهشمند است دستور فرمائيد با اتخاذ ترتيبات لازم موانع خروج آقای پناهی از كشور برطرف شود تا ايشان بتوانند در اين رويداد مهم جهانى شركت كنند.»
در ادامه بیش از صد سینماگر در نامه‌ای خطاب به رئیس جمهور خواستار رفع محدودیت‌ها برای سینماگرانی شدند که به جهت کار هنری و فرهنگی مشمول این محدودیت‌ها شدند و در این زمینه نام بهروز وثوقی را به طور مشخص ذکر کردند. در متن این نامه آمده است: «از آنجا که جنابعالی به عنوان رئیس جمهور، حافظ حقوق شهروندی و مسئول اجرای قانون اساسی هستید، ما، جمعی از هنرمندان، فیلمسازان و نویسندگان و دست‌اندرکاران امور فرهنگی، از شما می‌خواهیم، یک بار برای همیشه تدبیری صورت گیرد تا هنرمندانی که صرفا به جهت کار هنری و فرهنگی با ممنوعیت خروج و ورود و ممنوعیت کار روبرو هستند، بدون ایجاد مزاحمت بتوانند به وطن خود، رفت و آمد داشته و از حق طبیعی کار و فعالیت بهره‌مند شوند، از آن‌جمله خواهان رفع محدودیت‌های غیر قانونی برای هنرمند گرانمایه آقای بهروز وثوقی هستیم.»
هیچ بخشی در کشور طی سه ماه، سه نامه سرگشاده خطاب به مقام ارشد اجرایی کشور ننوشته و این نشان می‌دهد که نه تنها مطالبات تلنبار شده‌ای در حوزه فرهنگ به ویژه سینما وجود دارد که با پاسخ روشنی مواجه نشده، بلکه سازوکارهای عملیاتی برای پاسخگویی روشن نیز در دولت دوازدهم وجود ندارد و هنرمندان مجبورند مستقیماً سراغ رئیس جمهور را بگیرند و از شخص روحانی بخواهند.
سوای ماهیت و کیفیت درخواست‌ها، پرسش اساسی این است که چرا هنرمندان مستقیماً از رئیس جمهور درخواست‌هایشان را مطرح می‌کنند و چرا این درخواست‌ها که در قالب نامه سرگشاده مطرح شده خطاب به سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و محمدمهدی حیدریان رئیس سازمان سینمایی دولت دوازدهم نیست؟
واقعیت آن است که وضعیت فرهنگ بالاخص سینمای ایران در دولت دوازدهم به نقطه‌ای رسیده که سینماگران امیدی به تحقق خواسته‌هایشان از مراجع اصلی ندارند و در یک نمونه نیز خواسته‌هایشان، تنها پس از نامه نگاری به رئیس جمهور تحقق یافت. هرچند وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسئولان زیرمجموعه سینمایی‌اش صرفاً بر آمار فروش سینما که عمدتاً متکی بر فروش چند فیلم کمدی است برای طبیعی نشان دادن اوضاع تکیه می‌کنند اما این نامه نگاری‌ها نشان می‌دهد اوضاع اصلاً طبیعی نیست.
باید دید حسن روحانی در مقابل نامه نگاری‌های اهالی سینما دست به اقدام عملی در حوزه سینما خواهد زد یا همانگونه که درباره این نامه نگاری‌ها سکوت پیشه شده و دو نامه بی‌پاسخ گذاشته شده، به سینماگران نیز کم محلی خواهد شد؟ آیا در سازوکارهای سینمایی دولت و گردانندگان‌شان بازنگری خواهد شد که بتوانند پاسخگوی مطالبات اهالی شریف سینمای ایران شوند یا باید منتظر نامه‌های بعدی خطاب به رئیس جمهور باشیم؟
گرانی و مشکلات معیشتی مردم و مطالبات به حق مردم رو نادیده گرفتن و فقط به دنبال بازگشت یک بازیگر به کشور هستند.خدای متعال آخر و عاقبت ما رو ختم به خیر کنه
| 
نه فرار به جلو است.این از زیرگی هنرمندان است.
با این کارها نمی خواهند مسئولیت عواقب انتخاب خود را بپذیرند.
بعدا هم خواهند گفت ما نیز منتقد دولت بوده ایم.
باید قبول کرد که در انتخابات منافع مردم عادی را اصلا درنظر نگرفتند.
ولی واقعیت این است که دوران زیرآبی رفتن دولت تمام شد. دیگر نمی شود برای اخذ رای مردم یک جور حرف بزنی ولی به زیر مجموعه خود یک جور دیگر دستور بدهی!!!و سینما گران عزیز هم کم کم متوجه خواهند شد که چه کلاهی سرشان رفته!!!.
از همه مهمتر آنکه خدا را شکر اندک اندک به «شفاف گویی» و «شفاف عمل کردن» نزدیک می شویم و دیگر نمی شود همه ی کم و کسری ها را به گردن دیگران انداخت. ببینیم برخی ها تا کی می تواند ناتوانی خود را با مقصر جلوه دادن دیگران پنهان کند؟؟؟؟
آقای روحانی کل مشگلات کشور بنیادیست و حل آن در دست تداراکاتچی کشور نیست!!! البته میشود اینطور هم به موضوع نگاه کرد که ایا کسی که خواستار بازگست و وجاهت بخشی به بهروز وثوقی ایا اصلا هنرمند واقعی و دلیوز انقلاب هست یا خیر و اگر با فرض محال حرف انان مقبول باشد لابد با نامه دیگری باید رضا پهلوی هم بیاید، از شعبات لی مخ هم اعاده حیثت نداشته بشود ، ... ؟ ایا براستی این افراد دنبال چه هستند؟ اینان چه نقشی در تقویت دین و انقلاب داشتند؟ و چه سهمی در حل مشکلات مردم تبفا کردند در حالیکه درامد متوسط انان بیش از درامد متوسط ده ها نفراست؟ تیا اینان فرصت طلبانی نیستند که از نقطه ضعف دولت میخواهند استفاده کرده و با اعمال فشار دولت را مجبور به تمکین و خود را هالیودی مسلک برای پذیرش جهانی اتی خود برای هجرتهای اتی تلقی کند؟ لطفا به این وجوه موضوع هم تگجه کنید تا یاده انگار نباشیم | این همه غلط تایپی ؟؟؟ قبل از ارسال متن را بخوانید .،