مدیریت بحران از منظر مدیریت شهری
محمد اسماعيل مداحى
رویکرد ارزیابی تهدید و ریسک در زیر ساخت های شهری یافتن مسیر های روشن و مشخص برای جمع آوری روش های پیشرفته و قابل دسترس می باشد. مدیریت ریسک مانند سایر رشته های دیگر دانش مدیریت، از دانش ها، ضابطه ها، اصول و قاعده های ویژه برای دستیابی به پیش بینی ها و هدف های از پیش تعیین شده بهره می گیرد.
مدیریت ریسک ضابطه ها و روش هایی را ارائه داده است که اشخاص، موسسه های اقتصادی و غیرانتفاعی و دولت ها با استفاده از آنها می توانند وظیفه آینده نگری را در ارزیابی، کنترل و تامین مالی خسارت ها انجام دهند. بر این پایه مدیریت ریسک برخوردی نظام یافته با ریسک ها را سامان می دهد. بدین منظور همواره در کار پاسخ گفتن به دو پرسش اساسی درباره پیشامدهای احتمالی آینده است. نخستین پرسش اینکه چه خواهد شد؟ و دوم اینکه چه باید کرد؟
با مشخص شدن تهدیدات و مخاطرات پیش روی یک زیر ساخت، اقدامات مدیریت شهری که در حمایت از مردم و جامعه باید انجام گردد، معلوم می شود و پس از آن می توان به ارزیابی این اقدامات پرداخت و با اطلاعات به دست آمده می توان ارزیابی ریسک های شهری را انجام داد و استراتژی هایی در جهت کاهش آسیب پذیری ها، آن چنان که نیاز است، وضع نمود.
مدیریت بحران و چارچوب برنامه ملی مدیریت صحنه بحران، برای بالا بردن قابلیت ها و کارآیی های مدیریت حوادث در سطح ملی طراحی شده اند. در حین حوادث، چارچوب برنامه ملی مدیریت صحنه بحران، رهنمودها و دستورالعملهایی را برای تلفیق قابلیت ها و منابع در در یک چارچوب ملی هماهنگ شده و هم گرا برای مدیریت بحران تامین می کند. چارچوب برنامه ملی مدیریت صحنه بحران، راهنمایی است که مشخص میکند چگونه دولت، مدیریت حوادث برای تمام انواع مخاطرات را هدایت می کند.
