دلایل دلسردی خانم اشتون
رسول رضایی در سرمقاله امروز «تهران امروز» نوشت:
اظهارات طرفین حاضر در مذاکرات هسته‌ای استانبول اگر چه حاوی برخی ابراز امیدواری‌ها در تداوم گفت‌وگوهای هسته‌ای است اما تحلیل محتوایی این گفت‌وگوها نشان می‌دهد که برخلاف برخی تحلیل‌های خوشبینانه‌ای که طی یکی دو هفته اخیر به عمل آمد رسیدن به توافق ولو به صورت نسبی هم چندان راحت نیست و تصور اینکه عنقریب اتفاق مهمی در عرصه مذاکرات هسته ای رخ خواهد داد چندان منطبق بر واقعيت نیست. دلیل هم کاملا روشن است، از یک سو ایران برای گفت‌وگوها از منطقی پيروي می‌کند که به گفته مذاکره کننده ارشد ایران بر گرفته از حقوق مسلم ایران در عرصه فن‌آوری صلح آمیز هسته‌ای است و در همان حال اعضاي گروه 5+1 هم دقیقا می خواهند درباره همین موضوعات یعنی حقوق هسته‌ای ایران مذاکره کنند. حقوقی که ایران آن‌را غیر قابل مذاکره اعلام کرده است اما در عین حال آمادگی خود را برای اعتماد سازی در کنار برخی موضوعات دیگر نظیر تعیین فرمول مبادله احتمالی سوخت هسته‌ای بیان کرده است.
اگر چه این موارد به همراه درخواست‌های ایران برای جهانی سازی خلع سلاح هسته‌ای و ممانعت از اشاعه تکنولوژی هسته‌ای نظامی می‌تواند به عنوان موضوعات مشترک مبنای مذاکرات قرار گیرد، لیکن در دقیقه پایانی این طرفهای مذاکره ایرانی هستند که در صدد تغییر جهت و موضوعات مذاکرات بر می‌آیند و همین مسئله هم به بروز مشکل در رسیدن به نتیجه ملموس منجر می‌شود.
اینکه کاترین‌اشتون در پایان مذاکرات ابراز دلسردی می‌کند در واقع این ابراز دلسردی بدان خاطر است که اعضاي 1 + 5 در مورد آنچه را که می‌خواهند به ایران دیکته کنند، به مقصود نرسیده‌اند و به همین دلیل هم ابراز دلسردی می کنند که البته مادام که انان با همین رویکرد یعنی دیکته کردن خواسته های خود پای به مذاکرات بگذارند، نتیجه غیر از دلسردی خانم اشتون نخواهد بود. ایران برای مذاکره موضع بسیار شفاف و روشنی دارد.
اول اینکه حقق مسلم هسته ای خود را به مذاکره نمی‌گذارد و نه تنها ایران که هیچ کشور دیگری حاضر به مذاکره درباره حقوق مسلم خود نیست.
دوم اینکه ایران حاضر است بر اساس تعهدات بین امللی‌اش به شفاف سازی دست بزند با این شرط که حصول اطمینان به صلح امیز بودن فعالیت هسته ای کشورها تنها به ایران محدودنشود و برای سایر کشورها از جمله رژیم صهیونیستی هم چنین امری ساری و جاری شود.
سوم اینکه خلع سلاح هسته ای به مقوله ای جهانی تبدیل شود تا همه کشورهای جهان به امنیت خود مطمئن شوند. ظاهرا این چند شرط برای طرفهای غربی قابل قبول نیست و فرمول به نتیجه نرسیدن مذاکرات هم به طفره رفتن غربیها از این خواسته‌های مشخص ایران برمی‌گردد. خواسته‌هایی که گمان نمی‌رود هیچ فرد منصفی آن را غیر منطقی بداند.
